Świątynia Ibgal
Ibgal to świątynia bogini Inanny położona w okręgu sakralnym w Lagaszu. Budowla stała na temenosie w kształcie owalnym. Odsłonięto trzy poziomy kompleksu, ale żaden nie jest na tyle dobrze zachowany, aby można było odtworzyć wygląd całości. Południowa część uległa całkowitej erozji. Dwa najstarsze poziomy (III oraz II) zostały dodatkowo uszkodzone przez późniejszą działalność budowlaną, natomiast z trzeciej fazy pozostały tylko fundamenty.
Liczne odnalezione w nich depozyty fundacyjne z inskrypcjami króla Enannatuma I pozwoliły na jednoznaczną identyfikację budowli, która została wzniesiona przez jego dziadka Ur-Nansze. Wzniesienie świątyni Ibgal jest wspomniane w kilku inskrypcjach Ur-Nansze. Warstwy II i III pochodzą z drugiej połowy okresu wczesnodynastycznego trzeciego – WDIII, lecz nie wiadomo, który poziom należy wiązać z budowlaną działalnością Ur-Nansze.
Zachowane pozostałości pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że poza owalnym zarysem założenia wewnętrzne rozplanowanie było inne niż w wydawałoby się podobnych świątyniach w Al-Ubajd i Chafadżi.
Budynek nieregularnego kształtu stał na niewielkim podwyższeniu. W publikacjach poza stwierdzeniem, że platforma w fazie II była niska nie podano jej dokładnej wysokości. W najmłodszej fazie (I) budowniczowie Enannatuma I wykorzystali zachowane częściowo mury wcześniejszego budynku. Zostały one zasypane ziemią i dopiero na tak przygotowanej płaszczyźnie wzniesiono właściwe fundamenty (Ryc.3). Przestrzenie pomiędzy murami wypełniono piaskiem i bryłami gliny, a całość została przykryta warstwą cegieł, tworzących jednolitą, górną płaszczyznę.
W warstwie I od strony dziedzińca częściowo zachowały się dwa gliniane schodki, z zaokrąglonym narożnikiem przy wschodniej części platformy. Ich wygląd sugeruje, że nie było w tym miejscu żadnej prostokątnej rampy, a jedynie niskie szerokie schodki, obiegające podwyższenie.
W warstwie III (Ryc.1) zachowała się część wejściowa z trzema otworami drzwiowymi, a część muru osłaniającego wejście była zdobiona dwustopniowymi niszami. Zatem wierni, odwiedzający sanktuarium wchodzili od razu do budynku na platformie, z którego można było zejść na północny dziedziniec.
W jego południowej części, we wnęce, utworzonej przez ściany budowli w fazie II znajdowało się wolnostojące podium z wypalonej cegły ze śladami wielokrotnego tynkowania, zaś w północnej części były piece (Ryc. 2). W warstwie tej na południowo-zachodniej ścianie znajdują się ryzality, co oznacza, że jest to ściana zewnętrzna. Nie jest jasne czy nie oznacza to istnienie drugiego dziedzińca od południa. Możliwe jest również, że to ściana wewnętrznego dziedzińca budowli, lub że na platformie stał więcej niż jeden budynek.
Budowla była złożona z wielu pomieszczeń, ale dla żadnej fazy nie można było odtworzyć całego planu, ani wskazać gdzie znajdowała się cella świątyni.
W warstwie III zachowała się wyłącznie część wejściowa, w warstwie II nie stwierdzono istnienia przejść pomiędzy poszczególnymi zespołami pomieszczeń ani otworów drzwiowych, wychodzących na zewnątrz. Gdyby nie fakt, że przetrwały resztki podłóg i tynków na ścianach, można by przypuszczać, że jest to budowla zachowana na poziomie fundamentów, tak jak w wypadku najmłodszej warstwy I.
data utworzenia: 13.06.2015
ostatnia aktualizacja treści: 13.06.2015
źródła:
Północna Babilonia w okresie wczesnodynastycznym - Dorota Ławecka